ماه می سال ۲۰۱۳ بعد از آنکه اندی فنگ و استنلی تنگ، دو دانشجوی مهندسی دانشگاه استنفورد، در یک هفته سه شب سفارش پیتزا دادند و هر بار غذایی با تاخیر زیاد و سرد و بی‌مزه نصیب‌شان شد، تصمیم گرفتند تغییری در سیستم رساندن غذا به دست مشتریان در آمریکا به وجود آورند. به این ترتیب ایده راه‌اندازی استارتاپی که خدمات رساندن مواد غذایی و خوراکی به مشتریان را عهده‌دار شود، از اتاقی در خوابگاه استنفورد کلید خورد. دو دانشجوی مهندسی به همراه هم‌اتاقی‌های دیگرشان اوان مور و تونی زو استارتاپی به نام Door Dash در سانفرانسیسکو خلق کردند و حالا با گذشت سه سال از تولد این ایده، دُردش خدمات خود را به بیش از ۲۵۰ شهر در آمریکا و کانادا گسترش داده است. مشتریان این شرکت نوپای تکنولوژیک دیگر نه فقط غذای مورد علاقه خود را از هر رستورانی در سطح شهر با کیفیتی بالا دریافت می‌کنند، که در هر ساعتی از شبانه‌روز با مراجعه به این اپلیکیشن می‌توانند مواد غذایی و نوشیدنی‌های مورد علاقه خود از سوپرمارکت را سفارش داده و در عرض چند دقیقه یکی از خدمات‌رسانان شرکت که به dasher ها معروف هستند، با لبخند و رویی خوش سفارش را به آنها تحویل می‌دهند.
- تحویل غذای باکیفیت به مشتری
ایده این شرکت در نگاه اول ساده به نظر می‌رسد و روزی که دُردش برای نخستین‌بار معرفی شد، سرمایه‌گذاران چندان دید مثبتی نسبت به پیشرفت آن نداشتند. اما به گفته تونی زو یکی از نقاط قوت استارتاپ آنها تحقیق روی جامعه هدفش بود. چهار جوان دانشجو از خوابگاه و محله خود شروع به نظرسنجی درباره کیفیت سفارش غذا و رساندن آن به مشتری کردند و به تدریج نظرسنجی آنها بخش بزرگی از شهر سانفرانسیسکو را پوشش داد. پژوهش ساده آنها بیان می‌کرد که بیش از ۵۰ درصد سانفرانسیسکویی‌ها از نحوه برخورد خدمات تحویل غذا و کیفیت آن ناراضی هستند و شاید همین نارضایتی توجیه مناسبی برای کلید خوردن ایده این استارتاپ خدمات‌رسانی در آمریکا بود. همین نظرسنجی احتمالا برای شتاب‌دهنده بزرگی چون Y Combinator کافی بود تا روی ایده سرمایه‌گذاری کند.
تونی زو که طراح اپلیکیشن دُردش است، می‌گوید: «خدمات تحویل غذای رستوران بسیار دشوارتر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد و امروز مردم آمریکا نسبت به این سیستم دچار بی‌اعتمادی شده‌اند. ما رانندگانی داریم که کارشان نه‌تنها تحویل دادن سفارش به مشتری، که جلب اعتماد و دوستی اوست.» خدمات دُردش نه فقط متوجه مشتریان که متمرکز بر رستوران‌هاست. رستوران‌ها با استفاده از اپلیکیشن می‌توانند رانندگان را انتخاب کرده و غذای مشتری را توسط این افراد به دست او برسانند. هم مشتریان خانگی و هم رستوران می‌توانند با استفاده از لوکیشن dasher ها را دنبال کنند و بدانند دقیقا چه زمانی غذا به دست آنها رسیده یا تحویل داده می‌شود.
- رانندگانی شبیه اوبری‌ها
حالا با گذشت سه سال از حیات این ایده که شهرهای بزرگی چون نیویورک، تورنتو، شیکاگو و سانفرانسیسکو بزرگ‌ترین بازارهای خدمات‌رسانی آن هستند، هنوز شرکت چیزی از الگوریتم‌های پرداخت خود لو نداده است. آنچه مسلم به نظر می‌رسد آن است که هر کس با توجه به وسیله نقلیه خود از دوچرخه گرفته تا خودرو شخصی می‌تواند به جرگه رانندگان و خدمات‌رسانی شرکت بپیوندد و به تعداد دفعاتی که در روز تحویل سفارش انجام می‌دهد، مسافتی که می‌پیماید و امتیازی که مشتری به او می‌دهد، حقوق دریافت می‌کند. درواقع سیستم پرداخت هر راننده خاص خود اوست و ممکن است روز‌به‌روز و هفته‌به‌هفته تغییر کند. جالب است که امروز بخشی از رانندگان این شرکت، رانندگان شرکت اوبر هستند؛ کسانی که در کنار جابه‌جاکردن افراد در قالب تاکسی خصوصی، مواد غذایی را هم به خانه مشتریان می‌رسانند.
این مدل پیچیده و در عین حال جذاب توانست در اولین دور سرمایه‌گذاری، رقمی معادل ۱۷ میلیون دلار به شرکت تزریق کند و این سرمایه در سال ۲۰۱۵ به ۴۰ میلیون دلار رسید.
حالا بیزینس‌های دیگری هم متقاضی همکاری با دُردش شده‌اند و می‌خواهند خدمات تحویل کالا به مشتری خود را از طریق رانندگان این شرکت دنبال کنند. البته این استارتاپ هنوز معتقد است که باید به اصل اولیه‌ای که بر پایه آن شکل گرفته، پایبند باشد و آن رساندن غذا و مواد خوراکی باکیفیت به دست مشتریان است.