ماده ای که به تمام سلول های بدن ما انرژی می دهد، آدنوزین تری فسفات (ATP)، ممکن است بتواند انرژی نسل بعدی ابررایانه ها را نیز تامین کند. این کشف به ایجاد ابررایانه های بیولوژیکی که تقریباً به اندازه یک کتاب هستند، کمک می کند.
به گزارش شنبه مگ: یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی پروفسور نیکولائو درباره این موضوع تحقیق می کنند. آنها در مقاله ای درباره یک مدل از رایانه بیولوژیکی را توضیح داده اند که می تواند اطلاعات را با استفاده از شبکه های موازی با سرعت زیاد و دقت بالا پردازش کند.
این ابررایانه بیولوژیکی نسبت به ابررایانه های موجود بسیار کوچکتر است، از انرژی کمتر و پروتئین های موجود در تمام سلول های زنده به مقدار کمتری استفاده می کند.
دکتر نیکولائو می گوید که یک شبکه بسیار پیچیده را در یک محوطه بسیار کوچک ایجاد کرده اند. او به همراه پسر خود بیش از یک دهه است که به این موضوع فکر می کند و حدود از هفت سال پیش برای تحقیق درباره آن با همکاران خود در آلمان، سوئد و هلند شروع به همکاری کرده است.
به لطف ترکیبی از مدل سازی هندسی و دانش مهندسی، این ابررایانه بیولوژیکی ایجاد شده است. البته این قدم اول است و باید ثابت کرد که چنین ابررایانه های بیولوژیکی می توانند کارایی داشته باشند.
مسیری که محققان در پیش دارند شبیه به یک جاده شلوغ و سازمان یافته شهری است که از بالا به آن نگاه می کنیم. در یک شهر، خودروها و کامیون هایی با اندازه های مختلف، دارای موتورهای مختلف، در راه هایی که برای آنها تعبیه شده اند تردد می کنند و سوختی را مصرف می کنند که برای حرکت به آن نیاز دارند.
اما در مورد رایانه بیولوژیکی، ما با یک تراشه به اندازه حدود ۱.۵ سانتی متر مربع مواجه هستیم که در آن مسیرهایی وجود دارد. به جای الکترون هایی که یک بار الکتریکی آنها را حرکت می دهد و در سراسر یک ریزتراشه حرکت می کند، رشته های کوتاه پروتئین (که محققان به آن عوامل بیولوژیکی می گویند) در اطراف مدار به صورت کنترل شده ای حرکت می کنند و ماده شیمیایی به نام ATP نیروی حرکتی آنها را تامین می کند.
از آنجا که عوامل بیولوژیکی این ابررایانه های بیولوژیکی را راه اندازی می کنند، و با توجه به اینکه این عوامل به ندرت داغ می شوند، ابررایانه های بیولوژیکی مقاوم تر هستند و انرژی کمتری مصرف می کنند. ابررایانه های سنتی برق زیادی مصرف می کنند و زیاد داغ می شوند، در نتیجه باید خنک شوند.
با اینکه این مدل از ابررایانه بیولوژیکی می تواند با استفاده از محاسبات موازی که ابررایانه ها از آن استفاده می کنند یک مسئله ریاضی کلاسیک را حل کند، محققان دریافتند که هنوز باید کارهای زیادی انجام شود تا این مدل به یک رایانه کاربردی تبدیل گردد.